Bir öğretmen ve bir veli olarak hem gelin tarafı hem de damat tarafı gibi davranmak zorundayım. Bu bilinçle yazıyor ve sizlere yardımcı olmaya çalışıyorum. Biz veliler çocuklarımızın düzensiz olmasından şikâyetçiyiz. Onların programlı çalışmadıklarını biliyoruz. Programlı olurlarsa onları başarıya taşıyacak çalışmaları yapabilecekleri inancındayız. Bende bir veli olarak öyle düşünüyorum.  Çocuklarımızın bir program çerçevesinde çalışmalarının onlara katacaklarının farkındayım. Zamanı geldiğinde o saatteki çalışmayı yapsalar gerçekten bir günü çok verimli kullanacaklarının bilincindeyim.  Bu şekilde de herhangi bir eksiklerinin kalmayacağını da iyi biliyorum. Ancak çocuklarımızın robot olmadıkları gerçeğini de göz ardı edemiyorum. Bir programa bağlı kalmanın çok zor olduğunu da daha önce ki yazılarımda anlatmıştım. 
Ayrıca zamanında çok hızlı geçtiğini ve bir günün yetmediğini de biliyorum. Bundan dolayı da öğrencilerimin zamanın yetmediği konusundaki şikâyetlerini de haklı buluyorum. Çünkü yapmak istediklerini tam anlamı ile yapamıyorlar. Zamanları sınırlı olduğu içinde yapmaktan hoşlanmadıkları ne varsa onunla ilgilenmek istemiyorlar. Boş veriyorlar ya da bahane üretiyorlar. Baskı yapılırsa da istemeyerek onunla ilgileniyormuş gibi davranıyorlar.  Kısacası ders çalışmamak için yeteri kadar gerekçe buluyorlar. Sağlıklı bir yaşam için günlük spor yapmalıyız, sağlıklı beslenmeliyiz, kitap okumalıyız, düzenli uyumalıyız, kendimize ve sevdiklerimize vakit ayırmalıyız.  
Peki, biz bunların hangilerini bir gün içerisinde düzenli ve sürekli yapabiliyoruz ki! Zorunluluklarımızı yerine getirdikten sonra kalan sınırlı vaktimizi yapmaktan hoşlandığımız, mutlu olduğumuz faaliyetlere ayırıyoruz değil mi? Yorgun bir halde eve geldiğimizde “bugün ki sporumu yapmadım biraz spor yapayım” diyor muyuz?  Tabi ki cevabımız hayır olacaktır. Sağlıklı olduğumuza veya spor yapmadan da sağlıklı olunabileceğine kendimizi ikna ediyoruz. Sonra televizyon kumandasını elimize alıp kanalları dolaşıyor, cep telefonumuzdan sosyal medya gezintisi yapıyoruz değil mi? İşte çocuklarımızda aynı şekilde zorunluluklarını yerine getiriyor ve kalan sınırlı vakitlerini yapmaktan hoşlandıkları faaliyetlere ayırmak istiyorlar. 
Haklı değiller mi sizce de? Çocuklarımızın örnek aldığı ilk kişiler anne babalarıdır. Biz onlara iyi örnek olmamız gerekirken, farkında olmadan kötü örnek oluyoruz. Daha sonra şikâyetçi oluyoruz. Ayrıca başarılı olmak için severek yapmak gerekir.  Severek yapmak içinde başarılı olmak gerekir. Kimse başarısız olduğu ve mutsuz olacağı bir çalışmayı yapmak istemez. Çocuklarımızda öyle yapıyorlar çünkü örnek aldıkları kişilerden öğrendikleri bu. Veli olarak iyi bir örnek olmak zorundayız. Unutmayalım onların davranışları bizim fotokopi makinesindeki çıktılarımızdır.